“yeraltı” yaklaşık bir yıllık kuruluş tartışmalarının ardından 27 Mart 2003’te Ankara’da kurularak çalışmalarına başladı. Ardından gelen katılımlarla çekirdek kadrosunu oluşturan “yeraltı” 2004 sezonunda kuruluş sıkıntılarını aşarak çalışmalarına yoğun bir şekilde başladı. Kesinlikle Amatör bir yapılanma içinde olması ve bu noktada ısrarcı olunması kararlaştırıldı. Kendi içine kapanan toplukların verimsizliği göz önünde tutularak diğer topluluk ve kişilerle ortak çalışmaya ve yardımlaşmaya açık bir platform gibi yapılandı. Rekabete karşı yardımlaşma, insanca olan değerleri önemseme, anti-otoriter ve anti-hiyerarşik olmak; ve ırk/cinsiyet/kültür ayrımcılığına, erkek egemenliğine, hetoroseksizme beyaz üstünlükçülüğe karşı olmak Yeraltı’nın temel yaklaşımlarından.

Tiyatronun bir tıkanıklık içinde olduğunu düşünen “yeraltı” tiyatro yapma biçiminde alternatif bir kanal aramayı tercih etmektedir. Bu nedenle, tiyatronun özünü barındırdığını düşündüğü formlardan hareketle bugüne taşıyabileceklerini araştırıp sahneleme denemelerde bulunur. Yaptığı ilk çalışmalar gelenekçi tiyatronun sahne seyirci ilişkisini ve kutsal tiyatro mekânlarının yarattığı eşitliksiz- ilişki kurma biçimini sorgulamak ve daha diyaloga dayanan biçemler üzerinde çalışmıştır. Yine, tiyatronun teknolojikleşen topluma karşı konumlanan bir sanat olduğundan hareketle ve güne ve gündeme çabuk refleks gösterebilme yetisini içinde barındırdığından hareketle çalışmalar yapılmıştır.

Atölyeler biçiminde örgütlenerek çalışmalarını sürdürdü. Bu atölyeler: “A.Boal ve Tiyatro Oyunları Atölyesi”, “Feminist Tiyatro Atölyesi”, “Köy Seyirlik Atölyesi”, “Stretching ve Beden Dili Atölyesi”, “Ses ve Ritm Atölyesi”, “Metin Yazım ve Dramaturgi Atölyesi”, “Mask ve Beden Dili Atölyesi”. Bunlarla birlikte daha dinamik bir dramaturgi anlayışı oluşturma amacıyla bir de dramaturgi atölyesi oluşturulmuştur. Grubun reji anlayışı ise rejisör-oyuncu arasındaki hiyerarşik/otoriter ilişkiyi yapısızlaştırmak yönünde ilerlemektedir.

“yeraltı” 2003–2004 sezonunda ilk adım olarak; yerleştirilen, sessizliğe ve karanlığa gömülü seyirci anlayışını tersyüz eden ve özellikle tiyatro dışı mekânlar da oynanmak için üretilmiş ve bu amaçla biri Meddah formundan hareketle “Foucault”cu yaklaşımla otoriter tıp söylemine ezilenlerin (hasta) karşı dili ile yaklaşarak “Meddahımtrak Hastane Öyküleri”, ve diğeri A.Boal’ın Forum Tiyatrosu formundan hareketle “Maskeli Balo” olmak üzere iki ürünü ortaya koydu. Ayrıca “birlikte söyleyebiliyorsak birlikte yaşayabiliriz” temalı bir dinleti gerçekleştirdi. Ankara’nın giderek kısırlaşan kültürel ortamı için biz ne yapabiliriz sorusundan hareketle bir imece çağrısı da yaparak Artdiye’de sinema, tiyatro, dinleti ve söyleşilerin olduğu “nisan etkinlikleri”ni organize etti. Çocuklara Yeniden Özgürlük Vakfı ile işbirliği yaparak Elmadağ Çocuk Tutukevi’nde bir dinleti gerçekleştirdi, ardından da Meddahımtrak Hastane Öyküleri’ni oynadı.

2004 yılında “Meddahımtrak Hastane Öyküleri” ve “Maskeli Balo” oyunlarını Başta Artdiye olmak üzere Biber, Baykuş ve İthake gibi alternatif mekânlarda sahnelemeyi sürdürdü. 9.Uluslar Arası Ankara Tiyatro Festivali’ne “Meddahımtrak Hastane Öyküleri”yle katıldı. Ege Üniversitesi 9. Tiyatro Günlerine ise “Meddahımtrak Hastane Öyküleri”, “Maskeli Balo” oyunları ve “A.Boal ve Forum Tiyatrosu” başlıklı atölye çalışmaları ile katıldı.

2005’te D.Fo’nun “Ben Ulrike Bağırıyorum” oyunundan hareketle oluşturduğu dramaturgiyi Mardin Kızıltepe’de oğlu ve kocası öldürülen Makbule Kaymaz’ üzerine giydirerek hazırladığı “Ben Makbule Bağırıyorum” oyununu hazırladı. 8 Mart etkinlikleri de dâhil olmak üzere tiyatro dışı mekânlarda oynandı ve 10. Ankara Uluslar arası Tiyatro Festivali’ne “A.Boal ve Forum Tiyatrosu” atölye çalışması ile katıldı. “Nisan Etkinlikleri”nin ikincisi, o zamanlar henüz kanserle savaşım veren Kazım Koyuncu’ya adayarak 2005’te organize edildi.