Farabi Sokak. No:39/A

26	KASIM
SAAT	20.00

ONLİNE BİLET

Ayrıca FADE SAHNE 'den edinilebilir

“Dikkat Köpek Var” ille de sahneye taşınma maksadıyla yola çıkmadı. Bir gün kendi kararını vererek (biraz da bize rağmen) yola revan oldu. Dostlarımızın da katkısıyla temelini atarak geliştirmeye çalıştığımız clown ve mask çalışmalarını, Mamet’ten hareketle inşa ettiğimiz bir oyuncu dramaturgisiyle buluşturup sonuçlarını görmek istedik (elbette oyunun el verdiği kadarıyla).
“Dikkat Köpek Var” birbiriyle temas etmeyen insanların birbirine dolanmış öykülerini anlatıyor. İzolasyon, kapatılma ve atomize olma bu insanların tek ortak noktaları. Özgürlüklerini ellerinden alan işleyiş onları zorla alıkoymuyor, bilakis şikayetleri baki kalmakla birlikte (sızlansalar da) bu çarkı ayakta tutan direkler olmaya hiç itiraz etmiyorlar. Derken beyaz atlı bir kurtarıcı peyda oluyor, masum ve saf biçareyi çekip kurtarıyor sefil hayatından. Anday, bu formülü 60’larda kurduğunda henüz bir sorun yoktu. Üstelik “beyaz atlı” sıra/düzen dışı bir figür. Ama kadınların mücadeleleriyle de yazılan bir tarihin ardından aynı sözleri söylemek abesle iştigal etmek anlamına gelir. Oyuna sınıfsal hatlar üzerinden bakıldığında, bu beyaz atlı deyyus sisteme dahil olmak için göbeğini çatlatıyor. Dolayısıyla Anday’ın formülünü bir gözden geçirmek ve güncellemek gerekiyordu. Bizim de yapmaya çalıştığımız budur
Bir sözümüz de “köpek” dostlarımıza olsun. Murat Sevinç’in bir vesileyle yazdığı gibi, yerine bir şey koyamadığımız için kullandık “it”i, yoksa onları hedef almıyoruz. Türcülük değilse de derdimiz, paradoksumuz teşbihteki hatanın bizzat kendisi.
Umuda ve dayanışmaya en çok gereksinimimizin olduğu bu günlerde, özveri ve dayanışmayla örülen bir oyunla küçük de olsa umuda dair bir masal anlatalım istedik. Berger’in dediği gibi: “Kayıtsızlığa karşı umutla direnmeli!”

Yaptıklarıyla ne yapmamamız gerektiğini gösterenlere : Yaklaşık beş yıldır sahne için üretmiyoruz. Verdiğimiz ara beklentileri de arttırır mı, parlak bir ürünle yeni bir çıkış mı yapmak gerekir sorusu gündeme geldiğinde bir zamanlar tanıdığımız ve beş yıllık bir aradan sonra sahneye tekrar çıkan bir oyuncu aklımıza düştü. Kendini göstermek ve başarısının izlenmesini izlemek istiyordu. Özveriyle çalışan genç ve tiyatro aşığı bir grup oyuncuyu dışında bırakalım, tiyatronun yöneticisinden tasarımcısına herkes istisnasız aynı dertten mustaripti. Neticesinde sahnede debelenen bir tuhaf oyuncu kaldı geriye. Yazarından kurtarıcısına da herkes onunla debeleniyordu o trajikomik sahnede. Diğer yandan hala sevdiği işi her şeye rağmen yapmaya çalışan güzel insanlar da vardı aynı sahnede. Aksu Hoca’nın bir kelamını hatırlattı bu durum. Bir şeyi yapmak istemekle, bir şeyi yapan olmayı istemek arasındaki farka işaret ediyordu. Bizim yanıtımız tartışmasız yoğurduğumuzu kotarıp sunalım oldu: Yapan olmayı istemektense, yapmayı seven bir ekip vardı ve belki de bir “yeraltı” aklı. Eleştirileriyle ayna olanlara : Kimi dostlarımız ısrarla takip eder bizi, düşüncelerini ve eleştirilerini paylaşırlar. Ne bütünüyle aynı düşünürler bizimle, ne de biz onlarla, ama atfettikleri önem ve her şeylerine katılmasak da söyledikleri çok değerlidir nezdimizde. Atölye Yoga’ya : Provalarımız için bize mekanlarını ve tüm olanaklarını hiç tereddüt etmeden açtılar, bu dayanışma oyunun ayağa kalkmasında yaşamsaldır.